نامه ای به علی (ع)

محضر مبارک امام اول شیعیان و مولای متقیان حضرت علی بن ابیطالب

سلام علیکم        به مناسبت فرا رسیدن سیزدهم ماه رجب این نامه را

به خدمتتان تقدیم می دارم .

من از همان کودکیهایم شما را دوست داشتم .... مادرم گهگاه مرا به 

زیارت بقعه ای کوچک می برد و من به یاد دارم که بر روی قبر آن بزرگوار

که ازسطح زمین اندکی بلندتر بود ، همیشه چراغهای نفتی روشن

می کردند و نور خاصی در فضای آنجا چشمهایم را نوازش میداد .

بر روی طاقچه تصویری بزرگ از چهره ی شما را قاب گرفته بودند که در

انعکاس آن پارچه های سبز و نور چراغها تلالو و درخشش خاصی داشت

و مرا مبهوت می کرد .     راستش همه ی اشتیاقم برای زیارت آن بقعه 

در این بود که بیایم و برای مدتی طولانی به عکس شما خیره شوم .

بعدها که بزرگتر شدم ، دانستم که آن تصویر ، فقط زاییده ی تخیل نقاشی

از محبان شماست و واقعیت ندارد .... اما برایم مهم نبوده و نیست!

من هنوز همان تصویر با همان انعکاس نورها در پارچه های سبز را دوست 

دارم و خیال می کنم که شما را در قاب همان تصویر دیده ام .

اگرچه آن بقعه نیز به بیماری مدرنیته گرفتار شد و الان با لامپ و مهتابی 

و سنگهای ساختمانی تزیین اش کرده اند و عکس شما را هم برداشته اند

و از آن طاقچه هم خبری نیست .

علی جان       من همیشه دوستت داشته ام ... اما الان که به اعمال و

رفتارم می اندیشم ، می بینم که شیعه ی تو نیستم .

دروغ و بدگمانی و نومیدی و حسادت و چندین صفت دیگر در وجودم 

موج می زند ...

صفاتی که تو از آنها بری بودی و شیعیانت را از آنها بر حذر داشتی .

اصلا میدانی ؟؟ نه تو حوصله ی دنیا را داشتی و نه دنیا با تو مهربان و

نرمخو بود .... اهل دنیا می خواهند در زرق و برق و رفاه و لذت باشند

و معمولا برای شان مهم نیست که مرزهایی در بین حلال و حرام به وجود 

آورند .           حق یکدیگر را می خورند و حتی به یتیم و صغیر نیز ترحم

نمی ورزند و بعد در چنین ایام و مناسبتهایی ، سنگ تو را بر سینه

می کوبند .... تو همچنان مثل همان دورانی که در صفین تنها ماندی و

گوش شنوایی نمی یافتی ، تنها هستی .

در این نامه خواستم بگویم که اگر یادت چشم مرا به اشک می نشاند 

برای آن است که حقارتم در برابر بزرگی تو اشکم را جاری می کند.

خواستم بگویم که دوستت دارم ... خیلی زیاد .... اما شیعه و پیرو تو

نیستم و متاسفانه نظیر خودم را زیاد می شناسم .

خواستم بگویم از تو تقاضای شفاعت ندارم .... زیرا این زیاده خواهی 

بیشرمانه ای است .  با این وجود اعتراف می کنم که اگر به دنیای ما

نمی آمدی ، انسان در تعبیر شهامت و آزادگی و اخلاص و معرفت و

جوانمردی ، همیشه عاجز و بیچاره می ماند .

اگر تو نبودی چه کسی می توانست اخلاص عمل را به آزادگان و پاکان

یاد بدهد ؟؟  

                                 امضا : دوستداری که لایق عشق تو نیست