ستاره ای که فروافتاد

در شبی تابستانی با مادربزرگم در حیاط خانه اش ایستاده بودیم و به آسمان و 

ستاره ها نگاه می کردیم .   کودکی پنج ساله بودم و در حیاطی که به یک باغ

شباهت داشت ، از صدای جیرجیرکها و بوی علفها و میوه هایی که بر شاخه ی

درختان خفته بودند لذت می بردم .

مثل همیشه دلم قصه می خواست ...    و مادربزرگ با آن پیراهن سفیدش که

گلهای کوچک و فراوان داشت ، بهترین قصه گویی بود که می توانست روح و جانم

را با قصه و یا خاطره ای از گذشته هایش ، نوازش دهد .

وقتی فروافتادن شهاب سنگی را در آسمان شب دیدیم ، بدون معطلی گفت :

دیدی آن نور را ؟؟   با هیجان گفتم : آری   دیدم . چه بود مادربزرگ؟

گفت : روح امامزاده ای است که بر روی قبر یکی از خوبان فرود آمده و به دیدارش

رفته است ..... و بعد لبخندی زد و زیر لب صلواتی فرستاد !؟؟

گفت : هر وقت چنین نوری را دیدی بلافاصله صلوات بفرست و خیلی زود از او

چیزی بخواه .   گفتم : چه بخواهم مادربزرگ؟

گفت : هر آرزویی که داری ... هر نیازی که داری ... هر دعایی که می خواهی 

برآورده شود !

دلم لبریز شد از حسی که پاک بود .  حسی مانند آینه ، شفاف و درخشان .

از آن به بعد شبهایی که آسمان صاف بود و می شد ستاره ها را تماشا کرد ،

منتظر نوری بودم که داشت به سوی زمین فرو می افتاد ... و گاه در شبی که

اقبالم بلند بود ، می دیدمش و زود صلوات می فرستادم و دعا می کردم و با

صمیمیتی کودکانه هر آن چیزی را که آرزو داشتم ، از امامزاده می خواستم .

حتی وقتی که در مدرسه یاد گرفتیم آن نورها نشانه ی فروافتادن شهاب

سنگ هستند و دلایل علمی اش را نیز توضیح دادند ، باز به محض دیدن شان

صلوات می فرستادم و آرزو می کردم .... و چه زود دعاها و آرزوهایم برآورده

می شد !!

در یکی از همان شبهای کودکی که مادربزرگ در کنارم بود ، ستاره ای را

دیدیم که فرو افتاد .  مادربزرگ با ترس چشمهایم را گرفت تا نبینم ..........

و سپس با تشویش به من گفت : من اول دیدم .. تو بعدا دیدی .. من اول

دیدم !    گیج و مبهوت و سردرگم شده بودم .  نمی دانستم هراس و دلهره اش

برای چیست؟   گفتم : مادربزرگ یک ستاره افتاد .. مگر نه ؟

گفت : آری    اما من اول دیدم ... من اول دیدم !

ترسیده بود .  مشوش بود . دلشوره داشت ... و هنگامی که مرا به خود چسباند

صدای تپیدن تند قلبش را می شنیدم.

گفت : عزیزکم    هر کس ستاره ای را ببیند که از بالا می افتد ، مرگش نزدیک

است ... همه ی ما در آسمان یک ستاره داریم و آن ستاره ی من بود که افتاد.

گریه ام گرفت . بغض کردم .  دست و دلم لرزید . گفتم : یعنی تو می میری؟؟

گفت : آری    من دیگر پیر شدم . پاهایم درد می کند . کمی قوز دارم . چشمهایم

به زحمت می بینند . مادرت همیشه دارد مرا به درمانگاه می برد و خیلی برایم

خرج می کند . من عمرم را کرده ام . تو نباید غصه بخوری .

او داشت انگار وصیت می کرد ... موضوع را جدی گرفته بود ... و من علیرغم سن

کم ، نمی توانستم این قصه اش را باور کنم .

آن شب و روز بعد همه ی فکرم او بود .  او که همیشه نازم را می کشید ، برایم

قصه و خاطره می گفت ، پشتم را تا دقایقی طولانی می خاراند که خوابم ببرد ،

و گاه درددلهایش را با من در میان می نهاد و از رنجها و کودکیها و دشواریهای

گذشته اش تعریف می کرد .

از آن شب به بعد کمتر می خوابید و بیشتر در حال نماز و دعا بود و میلی به غذا

نشان نمی داد .  دو سه روز که از آن شب گذشت ، در رختخواب خود جان سپرد.

در یک صبح بارانی و سرد ، جان سپرد و برای همیشه از پیش ما رفت .....

دیشب پس از سالها در آسمان ، ستاره ای را دیدم که فرو افتاد .  چیزی در وجودم

مدام این جمله را تکرار می کند که : همین روزها تو نیز مثل مادربزگ می میری !