فردای مدرسه

سالها پیش به عنوان گوینده و خبرنگار در واحد مرکزی خبر ، کارم را شروع کردم و در همان ماههای نخست برای تهیه ی گزارش از مسابقات ورزشی زندانیان ، راهی یکی از سالنهای ورزشی شدم تا در جایی که توسط ماموران و تحت تدابیر امنیتی ، کنترل می شد ، وظیفه ام را به انجام برسانم .

وقتی با همکارانم وارد شدیم ، تعدادی از زندانیان با من سلام علیک کردند و به روبوسی و احوالپرسی پرداختند . گمان کنم حداقل ده دوازده نفر بودند که در آن جا مرا از قبل می شناختند . . . و چقدر برای ماموران و همکارانم شگفت انگیز بود که یک خبرنگار از صدا و سیما تا این اندازه ، رفیق و آشنا در بین خلافکاران و مجرمان داشته باشد؟!!  آن رفقای زندانی اغلب به جرم سرقت مسلحانه و قتل عمد و قاچاق مواد مخدر محکوم شده بودند و مجازات شان اعدام و حبس ابد بود .     خیلی دل شان می خواست که با من درددل کنند و برویم در گوشه ای و حرف بزنیم .  اما برگزاری مراسم و مسابقات و نظارت دائمی ماموران ، چنین فرصتی را برای هیچ کداممان پدید نیاورد تا پس از سالها ، دیداری تازه کنیم و از گذشته ها و خاطراتمان بگوییم .

آن مجرمان ، همکلاسیهای دوران مدرسه ام بودند . . . همبازیها و همقطارانی که با هم از سالهای دبستان و راهنمایی و دبیرستان ، خاطره ها داشتیم .

یادم می آید که حوالی ساعت هشت شب کارمان تمام شد و خواستیم برگردیم .  در بیرون از سالن مسابقات ، یک شب بارانی و پاییزی انتظار مرا می کشید تا اندوههایم را با آن در میان بگذارم و دلی سبک کنم .  از همکارانم خواستم که بدون من به اداره برگردند و مرا در آن شب سرد و بارانی تنها بگذارند .

یکی از آنان به شوخی گفت : وقتی این همه رفیق ابدی و اعدامی داشته باشی باید ازت بترسیم . . . و من در پاسخ هیچ نگفتم و آنها نیز خنده هایی را که تازه قرار بود بر لبهایشان نقش ببندد ، فرو خوردند و رفتند .

در خیابان مثل دیوانه ها راه می رفتم و با خودم حرف می زدم و یادم می آید در کنار درختی تناور که هنوز هم در کنار یک پل بر پا مانده است ، ایستادم و مثل آسمان آن شب ، اشک ریختم .

در آن حال به این فکر می کردم که : آن همه لطایف و شعر و ترانه و حکایت و روایت و داستان که از نظامی و مولوی و حافظ و سعدی و صائب و ناصر خسرو و دیگران به ما آموختند ، انتهایش همین بود؟

آخرش این بود که بروی و چند صد کیلو مواد مخدر قاچاق کنی و با نیروهای انتظامی درگیر شوی و با اسلحه چند درجه دار و افسر را بکشی و مجروح کنی و یا در دعوایی نابرابر دست به کارد ببری و جان دو نفر را بگیری و یا با تفنگ به بانک بزنی و  . . . . . !؟؟!!

امشب ، شب اول مهر است و تا چند ساعت دیگر هزاران دانش آموز به مدارس می روند . . . دانش آموزانی که در همان روز اول ، لباس هایشان بوی مداد و پاک کن می گیرد و در برابر چشمهای مهربان پدرها و مادرهای خویش خیلی زود قد می کشند و بزرگ می شوند .  کسی چه می داند که پس از آن ، روزگار با آنها چه خواهد کرد؟  کسی چه می داند که هر قدر بزرگ تر می شوند ، مشکلات شان نیز به همان سرعت بزرگ خواهد شد؟!   برای همین چیزهاست که همیشه در چهره و رفتار معصومانه ی کودکان دبستانی ، حسی را به دست می آورم که دلم را می گریاند .    ما نیز روزی با همان معصومیتها در مدرسه بودیم و نمی دانستیم که پس از آن همه بی ریایی و لبخندهای تمام ناشدنی و چهره های گشاده و گاه گریان ، باید عاشق شد ، شکست خورد ، تحقیر شد ، بیکار شد ، به شغلهایی بیهوده تن داد ، طعم مستاجری را چشید ، برای موفقیتهای کوچک و دم دستی در حد فتح قسطنطنیه جنگید ، مرگ پدرها و مادرهای مهربان را دید و در یک کلام بسی رنج برد .

امشب دلم می خواهد در خواب ، قطعه ای از دوران مدرسه را ببینم . . . شاید بچه هایی را که روزگاری از برگ گل نیز پاک تر بودند ، ملاقات کنم .   یعنی می شود همین امشب و فقط برای لحظاتی دریچه ی کوچکی از یک رویا را به رویم بگشایند ؟!