مقدمه وصال

این روزها دارم جوانه می زنم         انگار دارم سبز می شوم در این روزهای برگ ریز و زرد      و چقدر آسان است که در این خنکای مطبوع ، نشانی دستهای گرم تو را بیابم .

دارم سرریز می شوم از صخره های غرور        و می پیوندم به برکه ای آرام که تصویر تو را بر سینه اش نشانده  . . . و دلم آشوب است که مبادا سنگی بیفکنند بر آب      و تصویرت را موجهای کوچک از برکه برگیرند

در آسمان شناورم      مثل تکه ابری تنها      و امیدم به باد است تا مرا به تو برساند      تا در آغوشت چشمهایم برق بزند و آن گاه بباریم        و روان شویم در نهرهایی که در باغها  لالایی می خوانند    

 چقدر کار دارم این روزها     باید به خاطره ی برگهایی که بر زمین می افتند ، گوش کنم       باید دلداری دهم به شاخه های بی بار       و سخن بگویم با باد بی قرار

*در یکی از سالهای دور تنها و بی همراه به دیدار پاییز و جنگل رفتم .  درختان همه در خواب بودند . . . در میان شان گشتم و سرانجام یکی را یافتم که هنوز بیدار بود .      وقتی حرف می زد ، صدایش بوی اندوه و فراق و جدایی داشت و مثل این بود که دنیا به پایان رسیده است .    خواستم دلداری اش دهم . . . پس گفتم : نگران نباش درخت جان    باز هم از خواب برمی خیزی و شکوفه می زنی و زندگی ات تازه می شود.

با همان لحن حزن آلود گفت : آدمها همیشه همین را می گویند     آدمها همیشه فکر می کنند تا سالهای طولانی برای زیستن و ماندن ، فرصت خواهند داشت       ولی ما درختها هر بار که پاییز می رسد و پیش از آن که به خواب رویم ، برای همیشه با یکدیگر وداع می کنیم و این گونه می پنداریم که تابستان گذشته آخرین فصل زندگی ما بوده است        برای همین است که قدر فرصتها و زندگی را از آدمها بیشتر می دانیم و هیچ وقت از بخشیدن سایه های مطبوع و برگ و بار دادن ، باز نمی مانیم .*

این روزها دارم فروتنی را از برگها یاد می گیرم       و برای همین است که دارم جوانه می زنم      در هوایی که بوی رفتن می دهد      این روزها دارم متواضع می شوم در تماشای پاییز       تا فروتنانه به تو برسم      تا مبادا به اتهام غرورم ، مرا بار دیگر از خویش برانی .