قلبم را نمی خواهی؟

روزهای عمر فقط دردهایش را تکرار می کرد .  از نوجوانیهایش تنها و بی کس بود . . . زمین لرزه ی بیرحم ، مادر و پدر و خواهران و برادرانش را در زیر آوار خانه ی محقرشان بلعیده بود و از آن پس سهم او از دنیا فقط تنهایی و بی کسی و ماتم شد .  حالا دیگر یک جوان بود . . . برازنده و محجوب با چشمهایی که یادآور هوای ابری بود . . . هوایی که بوی باران داشت و هر آن می توانستی یقین کنی که خواهد بارید .

دلش می خواست از آن خانه ی کوچک و نیمه مخروبه بیرون بزند و برای تنهایی طولانی اش ، چاره ای بیابد . فکر می کرد باید عاشق شود و دل ببندد و پس از سالها درد کشیدن و مرور خاطرات غم انگیز ، برای آینده ی خویش کاری کند .  صبح زود از خانه بیرون زد و کوچه را ناآشنا یافت و سپس به یادش آمد که مدتها از خانه بیرون نیامده و برای همین ، کوچه و دیوارها و آدمهایی که از کنارش رد می شوند ، غریبه و ناشناس اند .

هوا سرد بود و آسمان ،خاکستری و گرفته . . . قلب خود را در دست گرفته بود تا ببیند کسی را می تواند پیدا کند تا قلبش را به او دهد و عاشق شود و اگر خدا خواست عاشق بماند ؟!؟

دستی در جیب و دستی دیگر قلبش را در خود جای داده بود . . . و خیلی زود احساس کرد همان دستی که قلبش را در خود گرفته است ، گرمتر از دستی است که در جیب لباس کهنه اش ، جا خوش کرده . . . رفت و رفت تا رسید به دختری با چشمان سیاه که شیطنتی در رفتار داشت و یواشکی در پناه گوشه ی چارقدش می خندید .  جوان ، قلبش را که در آن هوای سرد بخار می کرد ، به سمت دختر گرفت و گفت : می توانم قلبم را به تو بدهم . . . می خواهی؟!!

دختر با شیطنت اش به قلب نگاهی انداخت و کمی صورتش را برگرداند تا جوان خنده اش را نبیند . . . بعد نگاه کوتاهی به چهره ی مرد جوان انداخت و گفت : یکی دیگر و قبل از تو قلبش را به من داده و رفته برای کار کردن تا پولهایش را جمع کند و بیاید خواستگاری . . . نه ، من قلبت را نمی توانم بگیرم!

      جوان با نومیدی کمرنگی از دختر دور شد و رفت و رفت تا رسید به دو نفر از دخترانی که داشتند در پیچ یک کوچه ی خلوت با هم می خندیدند و وقتی او را در برابر خود دیدند ، جا خوردند .

مرد ، قلبش را به سوی آنها گرفت و گفت : این قلب من است . . . بیایید یکی از شما این را بگیرد تا عاشقم کند و زندگی تازه ای را آغاز کنیم .  آن دو نفر با لودگی به قلب و صورت محجوب جوان نگاه کردند و یکی از آنان گفت : چقدر شبیه قلب گوسفند است !!؟؟ اتفاقا پریروز پدرم یک گوسفند در حیاط خانه ذبح کرد و قلبش را به من داد تا کباب کنم . . . خیلی به این ، شباهت داشت ... نکند تو هم قلب گوسفند در دست داری و می خواهی بفروشی؟!!   این را گفتند و با صدایی بلند خندیدند و رفتند و مرد جوان را تنها گذاشتند و خیلی زود در خم کوچه ناپدید شدند .   

آن روز و روزهای دیگر باز هم مرد جوان بخت خویش را آزمود و تا می توانست راه رفت و به هر دختری که رسید ، قلبش را به نشانه ی یک هدیه به سوی او گرفت و هر بار با تمسخر و بی اعتنایی مواجه شد و باز هم به خانه ی محقر و نیمه مخروبه اش پناه برد و با این همه تلاش می کرد که اجازه ندهد بارقه های کم سوی امید از درونش برود و باز خانه ی دلش تاریک و سیاه شود .

در روزی دیگر که آسمان چون فیروزه ی نیشابور می درخشید و آفتاب ، گرمی می بخشید با سایه اش به راه افتاد .     دلش خوش بود که امروز تنها نیست و سایه ی خودش نیز همسفرش شده تا بلکه کمکش کند.

رفت و رفت تا رسید به کوچه ای باریک و خانه ای را دید که درش باز بود و پیرزنی با صورتی مهربان در کنار دیوار ایستاده بود و داشت به این سو و آن سو نگاه می کرد .

جوان آمد و سلام کرد و به پیرزن گفت : مادر ! منتظر کسی هستی؟  پیرزن جواب داد : نه ، فقط دارم خاطراتم را زنده می کنم .   مرد ، متعجب شد و باز پرسید : با نگاه کردن به این سو و آن سوی کوچه ، داری خاطراتت را زنده می کنی؟        پیرزن با مهر و حوصله جواب داد : سالها می آمدم جلوی در خانه می ایستادم و نگران بودم که چرا پسرهایم دیر کرده اند ؟؟ وقتی از دور می دیدمشان ، انگار دنیا را به من می دادند و بعد که می آمدند ، کنار سماور می نشستند و من هم برایشان چای تازه می ریختم و آنها نیز برای من حرف می زدند و از آرزوهای خود چیزهایی می گفتند . . . پیرزن آهی کشید و قدری سکوت کرد و باز ادامه داد : آن وقتها جنگ بود و پسرهایم می خواستند بروند جنگ . . . و اولین آرزوی شان این بود که رضایت مرا بگیرند . من هم در یکی از همان روزها اجازه دادم و گفتم که در نبود شما و پدر مرحوم تان ، خودم می توانم بار زندگی را به دوش بکشم .  بالاخره پسرهایم رفتند و با بدنهایی خونین و چاک چاک برگشتند و من برای همیشه تنها شدم .   مرد جوان یکه خورد و انگار بر جا خشکش زده بود .  نمی دانم در آن حال چه در ذهنش گذشت و با خود چه اندیشید ؟!!  اما ناگهان قلبی را که در دست داشت به سوی پیرزن گرفت و گفت : مادر ! این قلب من است . می خواهم آن را به کسی بدهم تا عاشقم کند و از یک تنهایی طولانی ، رها شوم .

            پیرزن با نگاهش خندید و بی آنکه متعجب شود ، قلب را از دست جوان گرفت و او را به خانه برد تا از آن لحظه به بعد ، مادرش باشد و درددلهایش را بشنود و برایش چای تازه در استکان بریزد و لباسهایش را بشوید و برایش بهترین غذاها را بپزد .  مرد جوان آمد و نشست در کنار سجاده ی پیرزن و نگاهش را دوخت به یاسهای خشک شده که در اطراف مهر و تسبیح کربلا عطرافشانی می کردند . . . و بعد شبها دراز می کشید در بستری که بوی مادر می داد و به قصه های پیرزن گوش می سپرد و با خنده هایش می خندید و با اشکهایش ، می گریست .  گاهی وقتها به خودش می گفت : اگر پیرزن پشیمان شود و بخواهد قلبش را پس دهد ، محال است که آن را بگیرد و دوباره در کوچه ها آواره شود.  بعد از اینها به خود می گفت : چقدر خوب شد که این پیرزن را یافتم و قلبم را به او دادم ... اینطوری توانستم طعم بی نظیر داشتن یک مادر را که برای سالهای طولانی از من دریغ شده بود ، بچشم و دلتنگیهایم را با قصه ها و حرفها و محبتها و دستپختها و بوی خوب جانمازش ، به فراموشی بسپارم .

فقط چند روز بدین منوال گذشت و پیرزن در بستر بیماری قرار گرفت و حالش هر روز بیشتر رو به وخامت می رفت .  مرد جوان ، اندوهگین و مغموم بر بالینش آمد و گفت : مادر ! می خواهی بروی و مرا تنها بگذاری؟

پیرزن به سختی پاسخ داد : پسر نازنینم ! تو در همین روزهای انتهای عمر ، باعث شدی تا حس کنم دوباره یک مادر شده ام . . . تو قلبت را به من دادی و عشق مادری را در من زنده کردی و چراغ خانه ام را پس از سالها پرنور ساختی. . . تو سبب شدی تا با رضایت و لبخند بمیرم و آن همه سختی و دشواری را در همین چند روز گذشته از یاد ببرم .        لحظاتی گذشت و پیرزن گفت : می خواهی دوباره قلبت را به تو بازگردانم؟

مرد جوان که اشکهایش بر گونه ها جاری بود گفت : قلبم را به تو دادم ... برای همیشه ... و حال امید دارم در آن دنیا باز تو را ببینم و باز در کنار تو زندگی کنم . قلبم را ببر . . . ببر به دنیایی که بهتر از این دنیاست و منتظر بمان تا باز به دیدارت بیایم و برای همیشه در کنار هم بمانیم . مادرم ! تو مرا از تنهایی رها کردی . . . و اکنون در حالی داری از دنیای من می روی که همه ی وجودم از نور محبت و عاطفه ات روشن است . . . تو مرا از تاریکی و بن بست نجات دادی و از این پس با یاد تو و با خاطره ی خوبیهایت و با آن سجاده ی خوشبویت ، زندگی خواهم کرد و لحظه ای باور نخواهم داشت که تنها و بی کس و بیچاره ام . زیرا تو را داشتم و برای آن دنیا نیز تو را خواهم داشت . . . مرد جوان دلش می خواست باز هم حرفهای دیگری را با مادرش در میان بگذارد .  اما حس کرد که پیرزن دیگر نفس نمی کشد . دستهایش در دست مادر بود و لبخندی بر صورت مهربان مادر می درخشید .   هنگامی که پارچه ای را بر روی صورت خندان و خرسند پیرزن می کشید ، در اتاق بوی یاس همه ی فضا را آکنده بود .