امان از خودم

روزی که به دنیا آمدم ، چیزی نداشتم . . . فقط پدر و مادرم بودند و خانه ای که آنها می توانستند مرا در زیر سقف آن پرورش دهند و غیر از شیر مادر و پوشاکی که برایم مهیا کردند ، چیزی در دستهایم نبود . 

بعدها اسباب بازیهایی در دسترس من قرار گرفت و آنها نیز یکی یکی خراب شد و از کار افتاد و من ماندم و اموالی که همگی به والدینم تعلق داشت .  مثل همان روز نخست که به دنیا آمده بودم ، چیزی نداشتم که مال خودم باشد . . . مدتها گذشت و به تدریج فهمیدم که اگر والدینم از دنیا بروند ، داراییهای شان به من خواهد رسید و آن وقت است که می توانم به داشته های خود متکی شوم و برخی آرزوهایم را جامه ی عمل بپوشانم .                اما امروز فهمیده ام که از همان بدو تولد ، واقعا بی چیز نبوده ام .  همان هوایی را که می توانستم استنشاق کنم ، دارایی ام بود . . . و آن سبزه ها و چمنزارهایی که در کودکیهایم زیر پا می گذاشتم و بر روی شان می دویدم . . . و آن درختها که در سایه های دلپذیرشان می آسودم و بسیاری چیزهای دیگر از گذشته و گذشتگانم به من رسیده بود و باید سالها می گذشت تا بدانم که از روز تولدم ، چیزهای زیادی را از دیگران و دنیای جدید ، به ارث برده ام و خود نیز نمی دانم .    در همان کودکی فهمیدم که دینی نیز از اجدادم به ارث برده ام . . . دینی که دروغ و دغل و ریا و تظاهر و زشتی و ظلم و پلیدی را بر من نهی کرده و مرا به راستی و صداقت و وفاداری و راستی و نجابت و دوست داشتن دیگران و شکرگزاری پروردگارم ، فرا می خواند .    ولی هر آن چیزی را که به من ارث رسید ، چنان که شایسته بود ، پاس نداشتم و قدرش را چنان که بایسته بود ندانستم .   از هوا تنفس کردم و اکسیژن آن را به ریه هایم فرو بردم و سپس دی اکسید کربن به همان هوا بخشیدم .   درختها و چمنزاران و طبیعتی را که از گذشته ها زیبا و پاک مانده بودند ، آلودم و حتی باغی را که از پدرم به من ارث رسیده بود بر اثر وسوسه های دنیا فروختم تا به انبار آهن تبدیل شود و درختهایش را سر ببرند و پرندگانش را فراری دهند و صفای چمن و سایه های مطبوعش را برای همیشه زایل کنند .   آن گاه نوبت به ارثیه ی دیگرم رسید .... دین ! دینی که با دروغها و ریاکاریهایم ، زخمها برداشت . . . دینی که من لذت دعاهای صمیمیانه در آن را نیز به تزویر آلودم و گمان بردم که دیانتم باید وسیله ای باشد برای رفاه و سالم ماندن و تامین لذاتم در این دنیا و بعد همین دین باید چنان کارسازی کند که در قیامت نیز به بهشت الهی دست یابم و تا ابد در امان و آسایش باشم .

آری ، من با میراثهایی که از گذشته و گذشتگانم به من رسید ، چنین کردم و علیرغم همه ی این اعترافات ، تردیدی ندارم که از فردا نیز به همان شیوه ی سابق تلاش خواهم کرد تا خود را بفریبم و در دعاهایم ریا بورزم و قدر این آب و هوا و طبیعت و زیباییهای بی شمار را ندانم .

اما قرنها پیش یک مرد که دینی را از جد خود به ارث برده بود ، برای حفاظت و مراقبت از آن ، خانواده و همه ی عزیزان و دوستانش را به میدانی دشوار آورد تا برای دور ماندن همان دین از انواع آلودگیها و دروغها ، جان خویش را در کف بگیرند و در نبردی نابرابر با خون و اسارت و تشنگی و آوارگی خود ، قلب تاریخ را بشکافند .... تا آیندگان هر گاه که به تاریخ نگریستند ، آن شکاف را ببینند و به کنجکاوی در آیند و دلیل بپرسند و بدانند در روزگاری که کفتارها بر اریکه ی قدرت نشسته بودند و با شعبده ی دین ساختگی خود ، نعره ی شیر بر می آوردند ، شیران حقیقی که تعدادشان بسی اندک بود ، در برابر خیل کفتاران ایستادند و در هوایی که بوی لاشه و مردار می داد به حقیقت دین با زخمهای تن شان شهادت دادند و رفتند . . . رفتند و عده ای تصور کردند که همه چیز تمام شد .   اما رد پای شیرهای زخمی و مجروح بر زمین ماند و هیچ باد وزنده و طوفانی هم نتوانست در طول زمان ، آن نشانی ها را از چهره ی خاکی که بوی خون شیرها را هنوز با خود دارد ، محو کند .       این روزها دارم به شیرهایی فکر می کنم که در جنگل شمشیرها برای پاسداری از دینی که به ارث برده بودند ، جنگیدند و از شکستن و افتادن و زخم برداشتن و اسارت نترسیدند . . . می دانم این روزها که بگذرد ، باز هم من به راه دیروزم باز خواهم گشت . . . و این سبب می شود که دلم برای چندمین بار بشکند .   هر سال در چنین روزهایی دلم می شکند . . . از خویش فاصله می گیرم و خود را ملامت می کنم و حتی به خود ناسزا می گویم و با این همه عهد می بندم که از فردا ، میراث دار شایسته ای باشم .  نمی دانم . . . . نمی دانم چرا آدمیان معمولا قدر و بهای چیزهایی را که ارث می برند ، کمتر می دانند ؟!!؟  مثل این است که گذشتگان ما برای میراثهایی که باقی گذاشته اند ، زحمتی نکشیده اند . . . آیا به راستی چنین است ؟؟

آری ، این روزها دارم به آن جنگل شمشیر و شیرهای مجروح و شجاع فکر می کنم . . . دلم آشوب است و می ترسم که دوباره از فردا دینی را که به ارث برده ام ، به هواهای نفس و دلم بیالایم و آن جنگل شمشیر و آن شیرهای باشکوه را باز تا سالی دیگر از یاد ببرم .