آدمها

 برخی آدمها به شام شب و لقمه ای کوچک محتاج اند 

برخی آدمها در آسایشگاه سالمندان ، به دیدار عزیزان و دلجویی نور دیدگان خود احتیاج دارند

برخی آدمها به سفری رویایی در سرزمینهای پیشرفته محتاج اند . . . و چقدر دل شان می خواهد تا چند شب در مجلل ترین هتلهای دنیا اقامت کنند و گران ترین لباسها و اشیای زیبا را بخرند

برخی آدمها به ازدواج احتیاج دارند و دیگر از تنهایی بیزارند و احتمالا از سالخوردگی می هراسند

برخی آدمها به اتومبیلی گران قیمت و زیبا محتاج اند و از خودروهایی که در خیابانها زیاد دیده می شود ، دل خوشی ندارند . . . و می خواهند بر مرکبی بنشینند که چشم عالم و آدم را خیره کند

برخی آدمها محتاج یک لبخند هستند . . . یک سلام صمیمانه در صبحی که قلبشان را آرام کند . . . به احترامی در حد معمول تا فکر کنند که هنوز در کوچه و خیابان ، عزتی دارند

برخی آدمها خسته اند و به خواب محتاج اند . . . تا در مترو و اتوبوس با دهانی باز در خوابی عمیق فرو نروند و ایستگاهی را که باید در آن پیاده شوند ، پشت سر نگذارند

برخی آدمها به کار احتیاج دارند . . . برای درآمد و یا هویتی که خواهند یافت 

برخی آدمها محتاج کنجکاوی اند . . . در زندگی مردم سرک بکشند . . . رازهای دیگران را بدانند و یا به اسرار و ناگفته ها و نایافته های علم ، دست یابند

برخی آدمها محتاج شادی هستند . . . شادیهای بزرگ و کوچک تا دلشان را گرم کند و امیدهای آنان را تازه گرداند . . . تا حتی در روزهایی که آسمان خاکستری و هوا گرفته است ، بخندند 

برخی آدمها محتاج اندوه اند . . . که ترانه ها و اشعار سوزناک بسرایند . . . که فراق و هجران و دوریهای گذشته را به یاد بیاورند و شاید از این راه یادشان نرود که در روزگاری ، عاشق بوده اند   

برخی آدمها به مرگ احتیاج دارند . . . تا از رنجهای بیماری و همواره بستری بودن ، رها شوند

برخی آدمها به روشنایی محتاج اند . . . به ایستادن در نور و دیده شدن . . . تا از زندگی در سایه های سرد خلاصی یابند

برخی آدمها به پرسه زدن احتیاج دارند . . . شاید از آن رو که زندگی ، قرارشان را از آنها ربوده است

برخی آدمها . . . . برخی آدمها . . . . برخی آدمها . . . . برخی آدمها . . . . . . 

اما من به تو احتیاج دارم . . . به یک روز آفتابی و گرم تا در سایه ات بنشینم و گهگاه سرم را بالا بگیرم و لبخندت را تماشا کنم . . . به یک شب بهاری در میان علفزاری که باد در آن آواز می خواند و تو در زیر نگاه مهتاب برایم از قلب و روحت ، سخن می گویی . . . به یک لحظه که در تو شکوفه بزنم و بعد اگر خواستی برایم بهانه بگیری و بگویی که : دیگر دیر شده و باید از شکوفه ها گذشت و مرا با یک صدای ساختگی بفریبی که زود باش برو و این صدایی که می شنوی ، صدای پای تابستان است . . . به تو محتاجم . . . تا حتی مثل یک سراب در برابرم دقیقه ای بمانی و بعد برای همیشه محو شوی . . . تا گریه ها و ناگفته ها و دردها و شادیهایم را به نشانه ی صداقت و صمیمیت ام به تو بدهم . . . و براستی اهمیتی ندارد که با آنها چه خواهی کرد؟      نزد خود نگاه می داری و یا اینکه در خلوت یک شب بارانی ، همه ی آنها را به یک زباله دان می ریزی . . . من به تو احتیاج دارم . . . و به قول نیما : گرم یاد آوری یا نه ، من از یادت نمی کاهم .

کاش آدمها این همه محتاج و نیازمند نبودند !؟